17 იანვარს რადიო „ფორტუნას“ და თათა სადრაძის გადაცემა „არტ-FM“ ბუბა კიკაბიძის ხსოვნას მიეძღვნა. ცნობილმა ხელოვანებმა, მისი შემოქმედება და მასთან ერთად გატარებული წლები გაიხსენეს.
ლიზა ბაგრატიონი
ძალიან მოსიყვარულე და მზრუნველი ბიძა იყო, თვითონ ლიზკას მეძახდა, მე კი ბუბიკოს ვეძახდი. ძალიან გულდასაწყვეტია, ასეთი არაჩვეულებრივი, მართლაც უნიკალური პიროვნების დაკარგვა, რომელმაც არა მხოლოდ შემოქმედების, არამედ იუმორის, ხასიათისა და ადამიანურობის წყალობით მოიპოვა სიყვარული და პატივისცემა. სამწუხაროდ, მსგავსი ეპოქალური ადამიანების გარდაცვალებით ის გამოცდილება და პროფესიონალიზმიც ქრება, რომელიც დღეს სულ უფრო დეფიციტურია. რა თქმა უნდა, უზარმაზარი სევდა დაგვიტოვა თავისი წასვლით, თუმცა თვითონ ხუმრობდა, „გია დანელია და გია ყანჩელი მელიან, ერთად უნდა ვითევზაოთ და დავლიოთ ჩაიო“.
ბედნიერი ვარ, რომ ბოლო 10 წელი აქტიურად ვმონაწილეობდი ბუბას საგასტროლო ცხოვრებაში, საკუთარი თვალით ვნახე, რამდენად დიდ პატივს სცემდა პუბლიკა მის შემოქმედებას. კონცერტის ბოლოს სცენა ყოველთვის სავსე იყო ყვავილებით, თუმცა არცერთ თაიგულს არ ტოვებდა, რადგან თვლიდა, რომ დატოვება იმ თაყვანისმცემლის დაუფასებლობა იქნებოდა, ვინც სპეციალურად მისთვის შეწუხდა. მოგვიანებით ჩვენ ვუნაწილებდით თაიგულებს მისი სახელით სასტუმროს მომსახურე პერსონალს. არაჩვეულებრივი იუმორი, ფენომენალური მეხსიერება ჰქონდა და ბრწყინვალე მთხრობელი იყო, არაფერი ჯობდა მისი ისტორიების მოსმენას. მართალია, წლების მანძილზე ავადმყოფობდა, მაგრამ საოცრად ძლიერი პიროვნება იყო, დიალეზის შემდეგ გადიოდა სცენაზე და მართავდა კონცერტებს. ხშირად ვეუბნებოდი, რომ არავინ აღარ აწყობდა გრანდიოზულ გამოსვლებს, მაგრამ ჩვეულ რეპერტუარს მაინც არ ღალატობდა და სულ მცირე 20-25 სიმღერას ყოველთვის ასრულებდა.
ვფიქრობ, სწორედ კონცერტები იყო მისთვის მთავარი სტიმული, რომელიც ავადმყოფობის დაძლევაში ეხმარებოდა. დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო მის მენეჯერსა და უახლოეს მეგობარს სოსო აბზიანიძეს, რომელიც მუდმივად უგეგმავდა კონცერტებს და სწორედ ასე უხანგრძლივებდა სიცოცხლეს. ყოველთვის უხალისოდ იწყებდა დღეს, თუმცა რადიკალურად იცვლებოდა სცენაზე გასული, როცა სავსე დარბაზის დანახვისთანავე ცოცხლდებოდა, ახალგაზრდული შემართებით მღეროდა და ყოველთვის დაუვიწყარ დღესასწაულს ჩუქნიდა თაყვანისმცემელს.
ნიკოლოზ რაჭველი: „მომენატრები, ჩემო ძვირფასო ბუბა, გამორჩეულო გულშემატკივარო და მეგობარო!..“
