მარიამ სირბილაძე სოციალურ ქსელში ჰყვება თავისი
„ერთი ქალი ცხოვრობდა სოხუმში. ძალიან კარგი ქალი, რომელიც ყველას უყვარდა. სამი ქალიშვილი ჰყავდა. ერთ-ერთი ჩემი შვილების ბებია. ერთ დღესაც, გოგონებმა სამსახურიდან დაბრუნებულს პატარა ბიჭი დაახვედრეს, დედისგან და მამისგან მოტოვებული პატარა ბიჭი და მას მამუკა კეკელია დაარქვეს. ზრდიდნენ, როგორც მათ ღვიძლ შვილს, როგორც მათი ოჯახის და გვარის გამგრძელებელს.
სოხუმი რომ დაეცა, ეს ოჯახი ერთ-ერთი ბოლო იყო, რომელმაც ქალაქი დატოვა და უღელტეხილით გადმოვიდა სვანეთში. მამუკა იბრძოდა, მუსრს ავლებდა რუსებს, ორჯერ ააფეთქეს ტანკში და გადარჩა. ნადირობა გამოცხადდა მამუკაზე და მის მეგობრებზე. ეძებდნენ ყველგან, ყველასთან და ვერა და ვერ იპოვეს. ის კი განაგრძობდა წართმეული და უკვე დაკარგული მიწისთვის ბრძოლას, სოხუმისთვის ბრძოლას. გადამწვარი და განადგურებული აფხაზეთისთვის.
დედამ არც სახლი მიატოვა და არც მებრძოლი შვილი.
სიტუაცია ძალიან რომ დაიძაბა, აფხაზმა მეზობლებმა დამალეს სარდაფში. წერილებს წერდა და სიტყვა-სიტყვით აღწერდა იქ დატრიალებულ ჯოჯოხეთს. მაინც გაიგეს მისი ადგილსამყოფელი, ვიღაცამ დააბეზღა და ერთ დღესაც ამ აფხაზ ოჯახთან მოვიდნენ რუსები. ვიცით, მამუკა კეკელიას დედა გყავთ და არ დაგხოცავთ, თუ გამოიყვანთო. გაიგონა და თავისი ნებით გამოვიდა. ხელში ეჭირა იმ დღეების სოხუმის ყველაზე ბნელი ამბების ისტორია, მისი ხელით დაწერილი. ოჯახის დიასახლისს მიაწოდა და ეზოში გაჰყვა ჯალათებს. გარეთ გაიყვანეს და დაჩოქება უბრძანეს. არ დაიჩოქა! სვანის ქალი იყო, ამაყი და უშიშარი.
„ჩემი შვილი და მისი მეგობრები მოგხედავთ!“ – ეს იყო მისი ბოლო სიტყვები. მერე თავზე ბენზინით გაჟღენთილი საბურავი ჩამოაცვეს და ცეცხლი წაუკიდეს. ცოცხლად დაწვეს ადამიანი. ის წერილებიც წაართვეს იმ აფხაზ ქალს და ცეცხლმოკოდებულ ქალს მიაყარეს. დეტალურად ვერასოდეს გავიგებთ, რას წერდა ის ოჯახს. მხოლოდ ისაა მზესავით ნათელი, რომ ის იყო გმირი.
ამ ქალს ზინა კოპალიანი ერქვა და ჩემი შვილები მისი შთამომავლები არიან.
მამუკამ კიდევ დიდხანს იბრძოლა, არ იცოდა, დედა ასე რომ უწამეს. ცოცხლად დაუწვეს. არაერთხელ ააფეთქეს და ტყვედაც დიდხანს ჰყავდათ. დღეს ის გმირია, ვახტანგ გორგასლის პირველი ხარისხის ორდენის მფლობელი. თავთან სისხლში დასვრილი, ჯარისკაცის ფორმა უკიდია და ის ზინა კოპალიანის შვილია. საკუთარი ქვეყნისთვის და შვილისთვის დამწვარი გმირი ქალის გმირი შვილი.
დღეს მამუკა ტყიბულში ცხოვრობს და მეშახტეა. ნახშირს ეზიდება და იქაც ათასჯერ გადაურჩა სიკვდილს.
ამაზე დიდი ჯოჯოხეთი არსად არ არის, ის ამ ქვეყანაშია! საქართველო მთლიანად ჯოჯოხეთია და ზინა კოპალიანს და მისნაირ ადამიანებს, მათ შვილებს და შვილიშვილებს დაგვცინიან .
ეს ქვე-ყანა არ არსებობს. ერთ დღესაც გაქრება და საერთოდ არ იარსებებს. თუ ჩვენ ამ ყოფას შევეგუებით.
ისტორია ძალიან მოკლედ დავწერე. უფრო მეტი დეტალის ცოდნას იმსახურებთ და ერთხელაც მოგიყვებით მთლიანად…“
