ლალი მოროშკინა ჟურნალ „თბილისელებთან“ საკუთარი კარგად განვითარებული ინტუიციისა და წინათგრძნობის შესახებ ჰყვება და აღნიშნავს, რომ როდესაც მისი შვილი კვადროციკლით დაიმტვრა, ამ დროს სამსახურში იყო, თუმცა ადგა და კლინიკას მიადგა:
„არც კი ვიცი, რატომ წავედი იქ. მერე გავიგე, რომ იქ ჩემი შვილი იყო ხელზე უზარმაზარი ნაკერებით და მე მიმალავდნენ, რომ არ მენერვიულა. სხვათა შორის, დედაჩემია ძალიან მგრძნობიარე და მთელი ჩემი ბავშვობა ამ მოცემულობაში გავიზარდე. დედა სულ წინასწარ გვაფრთხილებდა და ვეუბნებოდით ხოლმე: კარგი რა, ამ შენი სიზმრებით რატომ წაგვიღე ტვინი?! მაგრამ რომ გავიზარდეთ, მივხვდით, თურმე ჩვენც გვაქვს წინათგრძნობები და ბევრ რამეს ძალიან მწვავედაც ვგრძნობთ…“
