ახალი თაობის მსახიობებში კოკო როინიშვილი ერთ-ერთი ცნობადი სახეა. ის რომ ცხოვრებას თეატრს მიუძღვნიდა, ამაში გასაკვირი არაფერია. რაც არ უნდა იყოს, მშობლების პროფესია და ბავშვობაში მიღებული შთაბეჭდილებები გავლენას მაინც ახდენს. მომღერალ თამრიკო ჭოხონელიძის და მსახიობ გია როინიშვილის შვილი იურისტად ალბათ რთული წარმოსადგენი იყო და საბოლოოდ ისე მოხდა, როგორც უნდა მომხდარიყო. მეორეს მხრივ, ცნობილი მშობლების შვილობას ყოველთვის ახლავს გარკვეული სირთულე და ამის გადალახვა ახალგაზრდა ადამიანს კიდევ უფრო მეტ მოტივაციას და ღირსებას სძენს. მართალია, კოკო როინიშვილს ჯერ ყველაფერი წინ აქვს, მაგრამ უკვე შეიძლება ითქვას, რომ ის ის არის და არა ვინმეს შვილი…
თეატრში ხელოვანს ორი როლი აქვს: მსახიობი ან რეჟისორი… რომელი ურჩევნია ჯერაც მსახიობს, როგორია გყავდეს ასევე მსახიობი მეუღლე, ძნელია თუ არა დააღწიო მშობლების ჩრდილში ყოფნას თავი, კინო თუ თეატრი, როგორია ურთიერთობა ძველი გვარდიის მსახიობებთან და სხვა საკითხებზე თავად ახალგაზრდა მსახიობი ისაუბრებს…
ყოველთვის მესმოდა, გიას და თამრიკოს შვილიაო
რა სიახლეა თეატრალურ ცხოვრებაში?
ბატონი ლევან წულაძე დგამს „ბაკულას ღორებს“, მე და ანკა ვასაძე ვთამაშობთ და-ძმას. კარგია, რომ ასეთ ადრეულ ასაკში, კარგ სამსახიობო ჯგუფთან მუშაობით დიდ გამოცდილებას ვიძენთ. რეპერტუარში 5 სპექტაკლია, სადაც ვმონაწილეობ.
მარჯანიშვილის გარდა, სხვა თეატრთან თუ გქონიათ შეხება?
პატარაობაში ვთამაშობდი თუმანიშვილის თეატრში, ერთხელ ვითამაშე თავისუფალ თეატრში. სამწუხაროდ, ახმეტელში ჩემთვის ძალიან საყვარელი სპექტაკლი მოიხსნა. უნივერსიტეტის პერიოდშიც ვითამაშე თუმანიშვილში რამდენიმე სპექტაკლი.
მამასთან, გია როინიშვილთან ერთად თუ გითამაშიათ?
კი, ადრე ვთამაშობდით ნუგზარ ბაგრატიონის სპექტაკლში “ნუ მიგვატოვებ, მზეო”. გია მეზობელ ბაბუას თამაშობდა.
როგორი შეგრძნებაა მშობელთან ერთად სცენაზე დგომა?
ბევრი რამ მაშინ გიამ გამაკეთებინა. ახლა არ ვიცი როგორ ვიმუშავებთ. ისე, ძალიან საინტერესო იქნება. მე მაქვს სურვილი და დარწმუნებული ვარ, რომ გიასაც დააინტერესებს.
ოჯახიდან გამომდინარე თუ ყოფილა რაიმე კომპლექსი ან უსიამოვნო განცდა?
ჩრდილში ყოფნის ამბავი არ ყოფილა. ერთი ეგ იყო, რომ სკოლაში ყოველთვის მესმოდა, გიას და თამრიკოს შვილიაო. თეატრალურში გამოცდების დროს მეორე ტურზე რომ გამოაცხადეს ჩემი გვარი, გავიგონე – ეს როინიშვილის ბიჭია, ამას ჩაბარებული აქვს უეჭველი. დედაჩემს გავხედე და ჩავიჭერი-მეთქი ვუთხარი. მაშინ უფრო მოქმედებდა, მერე უკვე ნაკლებად. ყველას აქვს ეგ კომპლექსი, რომ მშობლების წყალობით ხომ არ ვარ თეატრში, მერე ხვდები, რომ სისულელეა. ყოველთვის ვცდილობდი მოვქცეულიყავი ისე როგორც სხვა და არა როგორც გიას და თამრიკოს შვილი.
სცენაზე უკეთ ვგრძნობ თავს, ვიდრე კამერის წინ
რეჟისურის მიმართ თქვენს ინტერესზე ვისაუბროთ, აპირებთ მომავალში გადაინაცვლოთ ამ სფეროში?
სარეჟისოროს მაგისტრატურა დავამთავრე ბატონ გიზო ჟორდანიასთან. სადიპლომო სპექტაკლი მაქვს დადგმული – ვამპილოვის „პროვინციული ანეკდოტები“. დიდი სურვილი მაქვს კიდევ ბევრი დავდგა. ამ ეტაპზე არ გამოდის, მაგრამ იმედი მაქვს ეგ დღეც დადგება, რომ რეჟისურაზე გადავერთვები. ჩაბარების დროსაც არ ვიცოდი რომელი ამერჩია, სამსახიობო თუ სარეჟისორო. სამსახიობო გამოცდილება ბევრს ნიშნავს რეჟისურაში, ყოველ შემთხვევაში იცი მსახიობს როგორ დაეხმარო.
სერიალები, ფილმები… რა გამოცდილება გაქვთ ამ მხრივ?
ასე თუ ისე სერიალებში მივიღე გამოცდილება. თეატრალურში არის ეს პრობლემა, რომ კამერასთან მუშაობა არ იცი. თეატრი უფრო კომფორტულია. სცენაზე უკეთესად ვგრძნობ თავს, ვიდრე კამერის წინ. ცოცხალი მაყურებელი უფრო მომწონს. ეპიზოდური როლი მაქვს ნათამაშები მხატვრულ ფილმში. მსახიობმა კინოშიც უნდა მიიღოს გამოცდილება და თეატრშიც.
მსახიობები ხშირად ამბობენ უარს შემოთავაზებებზე, რადგან რეჟისორი სწორად ვერ უხსნის ამოცანას. თქვენ თუ გქონიათ მსგავსი შემთხვევები?
მაქსიმალურად ვცდილობ არ ვთქვა უარი, შეიძლება ვერ დაინახო პიესაში შენი ადგილი. სამწუხაროდ, მქონია მსგავს რეჟისორებთან შეხება. მეორის მხრივ, ისეთი მსახიობებიც ვიცი, რეჟისორის ნათქვამს რომ ვერ იგებენ.
ხშირად გვსმენია თითქოს ახალ თაობაში აღარ არიან ისეთი ნიჭიერები, როგორც ძველი არტისტები…
ვერ დავეთანხმები. არც იმას ვეთანხმები, რომ ის დრო, როდესაც ძალიან მაგარი მსახიობები იყვნენ საქართველოში და რევოლუციური განწყობა იყო, არ შეიძლება გაჩნდეს. დღესაც ძალიან მაგარი მსახიობები გვყავს.
ხშირად გაქვთ გასტროლები, რომელია თქვენთვის გამორჩეული ქვეყანა ?
იმდენად მეშინოდა ფრენის, რომ ნაკლებად მერგებოდა გასტროლი. თუმცა გადავლახე ეს შიში. ვფიქრობ, რომ საუკეთესო იტალიაში ყოფნის პერიოდია. გასტროლზე ძირითადად დროს ანკა ვასაძესთან და ანუკა გრიგოლიასთან ერთად ვატარებ ხოლმე.
კერძი, რომელიც აღმოაჩინეთ საქართველოს საზღვრებს გარეთ…
ლაზანია აღმოვაჩინე იტალიაში. მქონდა მანამდეც გასინჯული, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს უნდა მიირთვა იტალიაში.
რაც შეეხება განტვირთვას, როგორ ისვენებთ?
მე არ მიყვარს კლუბები. მარჯანიშვილის თეატრს აქვს ის პლუსი, რომ ძალიან ბევრი ახალგაზრდა მოვიდა ჩემთან ერთად. ძველ თაობასთანაც ახლოს ვართ, ვმეგობრობთ. უფროსი თაობა ძალიან მეგობრულია. გასტროლზეც, თბილისშიც ძალიან კარგად ვერთობით. ოჯახში შეკრებით, რესტორანში, თუნდაც თეატრში რეპეტიციის შემდეგ.
ოჯახი არ ინგრევა ორი მსახიობის თანაცხოვრების გამო
თქვენი მეუღლე ანა იმნაძე მსახიობია. რთულია თუ არა ხელოვანების თანაცხოვრება და რამდენად ხართ ჩართული ერთმანეთის შემოქმედებით ცხოვრებაში?
არა, ეგ ცოტა ავადმყოფურად მეჩვენება. ოჯახი არ ინგრევა ორი ხელოვანის თანაცხოვრების გამო, ეს სხვა პრობლემებიდან გამომდინარეა. ყველა ახალგაზრდა მსახიობს, ვინც სხვა მსახიობზე არის შეყვარებული, ვეტყვი, რომ ეს მოსაზრება სისულელეა. ერთმანეთის სპექტაკლებს სულ ვნახულობთ, არცერთი პრემიერა არ გამოგვიტოვებია. რჩევებსაც ვაძლევთ ერთმანეთს.
როგორია შვილთან ურთიერთობა?
მაქსიმალურად ვარ ჩართული, მოსიყვარულე მამა ვარ. ბავშვის აღზრდა თანაბრად გვაქვს გადანაწილებული.
ბავშვობაში რა ოცნებები გქონდათ, როგორი ბავშვი იყავით?
არ მახსოვს, შეიძლება რაიმე მაინტერესებდა, მაგრამ განსაკუთრებულად არაფერი. სულ თეატრში ვიყავი. განწყობას თავიდანვე გრძნობ, მერე შენ იქ გინდა, მოგწონს. მშვიდი ბავშვი ვიყავი. კლასში ჩემი ადგილი რადიატორთან იყო, ფანჯარაც იქვე იყო, უკან ჩამოდიოდა დიდი მილი და წვიმის დროს წყლის ხმა ისმოდა და ვიძინებდი. რაც მაინტერესებდა, იმას კარგად ვსწავლობდი. მაგალითად, ქართულ ლიტერატურას. რაც ვინანე ის იყო, რატომ არ ვისწავლე დავუშვათ ქიმია, ფიზიკა.
მარიამ ბაზალი
