„ომის დროს, სასტუმროს გარეთ, სადაც ჩვენ ლტოლვილები ვცხოვრობდით, სულ კედელთან ვთამაშობდი ბურთს. ვოცნებობდი დიდ სტადიონებზე თამაშს და გავქცეულიყავი ყველაფრისგან, რაც ჩემს ირგვლივ ხდებოდა. მინდოდა პროფესიონალი ფეხბურთელი გავმხდარიყავი. ყველას შეშლილი ვეგონე. მაგრმ მე მხოლოდ ბურთზე ვფიქრობდი.
ომის დამთავრების შემდეგ მამა არმიაში მექანიკოსად მოეწყო. მან საფეხბურთო სკოლაში მიმიყვანა, თუმცა ჩემს ფეხბურთელობას სკეპტიკურად უყურებდნენ. ძალიან გამხდარს, ძვლებიც პატარა მქონდა. დანებებას არ ვაპირებდი. ომმა ვერ ამაღებინა ხელი ოცნების ასრულებაზე და ახლა ხომ ეს გამორიცხული იყო. პირდაპირ ოცნების ასრულებას შევუდექი. ჩემ კლუბში ყველაფერი მოვიგე, ახლა კი მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალში ვარ ჩემ ხორვატიასთან ერთად. ფინალური სასტვენისთანავე მთელმა ცხოვრებამ გამირბინა გონებაში და მე ავტირდი”.
ლუკა მოდრიჩი
