გარდენია ზურა შევარდნაძე სოციალურ ქსელში სტუდენტობის დროინდელ ემოციურ მოგონებას აქვეყნებს.
“ჯერ კიდევ სტუდენტი ვიყავი, ახალი წლის წინა დღეები იდგა, ჩავაბარე სემესტრის გამოცდები და სოფელში წავედი.
ყველა სახლში, ჟრიამული და სამზადისი დამხვდა, ყველა ახალ წელთან შესახვედრად ემზადებოდა.
კალანდამდე ორი დღით ადრე, მოულოდნელად გარდაიცვალა, ჩემი ახალგაზრდა ბიძა, ნიკო შევარდნაძე, მეხის გავარდნა იყო ეს ჩვენთვის ყველასთვის, შევიცხადეთ და მგლოვიარე შეიქნა ბევრი, ბევრი.. დაიფსო ოჯახი..
ეს იყო პირველი შემთხვევა ჩემს მახსოვრობაში, როცა ახალ წელს მიცვალებულთან ერთად შევხვდით.
თორმეტი საათი, რომ მოახლოვდა ბოცოლაჩემმა გვთხოვა, გარეთ გავიდეთ პარმაღზე, ასე ნუ ვისხდებითო და გარეთ გამოგვიყვანა. დიდი თოვლი და მთვარიანი ღამე იყო, სამარისებური სიჩუმე იდგა, მხოლოდ ძაღლები ყეფდნენ აქა იქ.
ბიძაჩემის ბალკონიდან მთელი თუარა ნახევარი ასკანა მაინც ჩანს, მთელი ბასილეთი, მთისპირი, მზიანი და ნაგომარიც ხელისგულივით.
ფერდებზე შეფენილი სახლებიდან ბოლი და ფანჯრებიდან თბილი სუსტი შუქი გამოდიოდა, სოფელს არ ეძინა, ჩვენც ვიდექით პარმაღზე და ველოდებოდით.
გახდა 12 საათი, გადაცდა თორმეტს, მეზობელ სოფლებში ახალი წლის მოსვლას სიხარულით და ორლულიანი თოფების გრიალით შეხვდნენ, ჩოხატაურის თავზე ცა განათდა, ისროდნენ შუშხუნებსაც.
იმ ღამეს არც ერთ, არც ერთ ასკანელს თოფი არ უსვრია, ოთხას კომლიან სოფელში არავინ არ მისცა თავს უფლება ხმაურით შეგებებოდა ახალ წელს. პარმაღიდან, რომ გადავიხედეთ, ბიძაჩემის დიდი გაშლილი ეზო სავსე იყო სოფლის კაცებით, ისე, უბრალოდ მოვიდნენ,დატკეპნილ თოვლზე ჯგუფჯგუფად იდგნენ, უხმოდ, უსიტყვოდ, ულაპარაკოდ.. თორმეტი, რომ შესრულდა ნელნელა, ასე უსიტყვოდ წავიდნენ თავ თავის ოჯახებში.
დიდი, პატარა, ყველა ვტიროდით… ისევ სამარისებური სიჩუმე იდგა, მხოლოდ ძაღლების ყეფა ისმოდა..
ბედნიერი ვარ რომ აქ გავჩნდი, ამ ხალხს შორის გავიზარდე ვისაც ასეთი თანაგრძნობა შეუძლია, რამდენი წელი უნდა გავიდეს, რომ მე ეს მხარდაჭერა დამავიწყდეს?!”
